Historia sierakowskiej świątyni rozpoczyna się w 1619r. Właściciel miasta Piotr Opaliński – wojewoda poznański, bohater wielu wypraw wojennych, funduje wówczas kościół z klasztorem i sprowadza do Sierakowa zakonników bernardynów. W wieku XVI i na początku XVII zakon franciszkanów-bernardynów cieszył się w Polsce rekordową popularnością, m.in. wśród magnaterii, która tworzyła rodowe mauzolea i grobowce w bernardyńskich kościołach. W 1624r. Opaliński niespodziewanie umiera w wieku 37 lat. Zaplanowane dzieło budowy kontynuuje jego żona Zofia a następnie dwaj synowie: Łukasz i Krzysztof. Opracowaniem projektu budynków zajmuje się sprowadzony z Włoch architekt Krzysztof Bonadura Starszy (początkowo nadworny budowniczy Opalińskich, z czasem twórca wielu wybitnych budowli w Wielkopolsce). Łączy on schematy budowlane określone w przepisach benedyktyńskich (m.in. kościół bez wież, 3-skrzydłowy klasztor przylegający do kościoła) z aktualnym stylem architektonicznym – manieryzmem oraz sugestiami fundatorów. Budowa rozpoczęta w 1625r. trwa 13 lat. Po śmierci matki Krzysztof Opaliński – wojewoda poznański, mecenas i koneser sztuki, wybitny literat i… zdrajca spod Ujścia, przyczynia się do wyposażenia świątyni w jej najcenniejsze elementy. W późniejszych latach kościół wspierają kolejni darczyńcy: potomkowie rodu Opalińskich, ich krewni a także zamożni mieszczanie. Wyposażanie go zabiera około 120 lat (od fundacja ołtarza Matki Boskiej w 1629r. do ustawienie nagrobka Jana Karola i Zofii Opalińskich w roku 1748). W 1775r. umiera bezpotomnie ostatni z rodu Opalińskich.

Sierakowski kościół usytuowany jest przy historycznym trakcie poznańskim a dziś głównej ulicy miasta (w XVII wieku leżał jeszcze poza granicami miasta skupionego wówczas wokół znacznie mniejszego niż obecnie rynku). Późnorenesansowa bryła kościoła odznacza się prostotą i statycznością a jej ornamentyka skromnością – surowe bernardyńskie przepisy budowlane nakazywały umiar i powściągliwość. Nic nie zapowiada silnych wrażeń, których dostarcza architektura wnętrza: dynamiczna i bogata, zdobiona bujną dekoracją, w której dominują pierwiastki manierystyczne i wczesnobarokowe. Znamienną dla sierakowskiego kościoła i do dziś czytelną w wystroju wewnętrznym jest podwójna funkcja, jaką miał pierwotnie spełniać – służyć ojcom bernardynom jako świątynia klasztorna (stąd m.in. wszelkie treści religijne) a fundatorom Opalińskim jako rodowe mauzoleum (wszechobecne herby, portrety a przede wszystkim imienne nagrobki i pochówki w podziemnych kryptach).